یک آمریکایی در پاریس

آیا فیلم آمریکایی در پاریس را دیده اید؟ باله ای 17 دقیقه ای به پایان می رسد که در آن جین کلی با الهام از هنرمندان رائول دوفی، پیر آگوست رنوار، هانری روسو، هانری دو تولوز-لوترک و موریس اوتریلو در صحنه های صحنه ای می رقصد. این خیابان‌ها مملو از مردمی است که بی‌حرکت می‌مانند، انگار مجسمه‌اند، تا زمانی که او با آنها می‌رقصد و جان می‌گیرند. شخصیت کلی که خود نقاش است، به نظر می رسد از هنر و فرهنگی که در همه جای خیابان های پاریس یافت می شود الهام گرفته شده است. این موسیقی که توسط جورج گرشوین ساخته شده است، برای برانگیختن احساساتی است که او از ورود به پاریس داشت. در واقع تاریخ و فرهنگ فراوانی در خیابان‌های پاریس وجود دارد که می‌تواند تأثیر زیادی بر شخصی که از آمریکا به آنجا می‌آید بگذارد.

10 درس که یاد گرفتم

بر اساس برداشت های خودم، در اینجا ده درسی است که به عنوان فردی که از آمریکا وارد پاریس شدم آموختم:

1. اگر خوب، با گرامر صحیح و تلفظ زیبایی شناسی صحبت کنید، فرانسوی ها شما را دوست خواهند داشت. فرانسوی ها به دلیل وابستگی بسیار به زبان خود شهرت خوبی دارند و واقعاً دوست دارند که یک خارجی، به ویژه یک آمریکایی، آن را خوب صحبت کند. تمایل فرانسوی‌ها به زبان خود یک ویژگی متمایز است که می‌توان آن را با تمایل آمریکایی‌ها برای بدیهی دانستن این که همه انگلیسی صحبت می‌کنند - و نسخه‌های آنها، نه کمتر، مقایسه کرد. (به یاد بیاورید که چگونه باراک اوباما را به خاطر تلفظ کلمه «تفرقه‌انگیز» با سه آی کوتاه مورد سرزنش قرار دادند، که در برخی از مناطق انگلیسی زبان رایج است؟ قابل قبول در فرانسه و چه چیزی نیست.

2. اشکال مودبانه زبان ضروری است. هنگام صحبت با مردم در رستوران ها، کافه ها، تلفن، در مدرسه و غیره، باید از فرم های "vous" و حالت شرطی هنگام خطاب به مردم استفاده کنید. احتمال بیشتری وجود دارد که مردم به شما پاسخ مثبت بدهند و شما مسیر سریع تری را برای رسیدن به هر چیزی که قصد انجام آن را دارید خواهید داشت. حداقل، شما را در جامعه فرانسه ادغام می کند و کمتر به عنوان یک خارجی ظاهر می شوید. آن "ALORS، moi - deux croissants!" چیزی که در کتاب درسی فرانسه خود می‌بینید، جذاب‌تر و طبیعی‌تر از این است که مادام یا موسیو پشت پیش‌خوان نانوایی را با صدای آرام «Je prendrais deux croissants, s'il vous plaît» خطاب کنید.

3. هنگامی که در رستوران هستید، ممکن است مجبور شوید سروری را علامت گذاری کنید تا صورتحساب شما را بعد از غذا برای شما بیاورد. این می تواند به اندازه تلاش برای گرفتن تاکسی در مرکز شهر منهتن در ساعات شلوغی بیهوده به نظر برسد، اما این چیزی است که باید در مورد آن صبور باشید. شاید برنامه ای برای خوردن یک لقمه سریع درست قبل از نمایش نداشته باشید. به هر حال فرانسوی ها اهل لقمه سریع نیستند. جنبه مثبت این وضعیت این است که مانند برخی از شهرهای آمریکا (نیویورک) احساس نمی‌کنید که کارکنان منتظر شما را تا درب منزل همراهی می‌کنند، در حالی که غذای شما تمام می‌شود، و این باعث می‌شود که تمایل رستوران به گردش مالی بالا واقعاً آشکار شود. ، یا مانند سایر شهرهای آمریکا (سان فرانسیسکو) توسط سرورهایی که احساس نمی کنند آنجا باشند مورد بی مهری قرار گرفته اند.

4. در حالی که پاریس به طور سنتی یک مرکز مد بوده است، انتخاب‌های مجلل عموم مردم چندان ماجراجویانه نیست. بسیاری از مردم احساس می‌کنند که باید در طول یک فصل خاص، بدون توجه به اینکه چه چیزی به آنها می‌آید، باید آنچه را که «این» است، بپوشند، بنابراین اگر آبی و قهوه‌ای «در» یک فصل باشند، این همان چیزی است که مردم می‌پوشند و اگر همه یکی از آنها سورمه‌ای بپوشند. یا کت نخودی سیاه در طول ماه های زمستان ... شما فقط در نهایت دریایی از مردم را خواهید دید که همه شبیه هم هستند.

5. ایده های بهداشت از کشوری به کشور دیگر متفاوت است و فرانسوی ها نسبت به مثلاً ژاپنی ها که یاد می گیرند در مدرسه خود را تمیز کنند، نسبت به زباله ها و زباله های در خیابان ها تحمل بیشتری دارند. فرانسوی‌ها ممکن است تحمل کمتری نسبت به آمریکایی‌ها برای انبوه آشغال‌های باقی‌مانده در خیابان داشته باشند، که خود را با جمعیت بی‌خانمان‌های بزرگی که جای دیگری برای گذاشتن آشغال‌های خود به جز خیابان ندارند، سازگار کرده‌اند.

6. زمان غذا MEAL TIMES است. این شامل تنقلاتی می‌شود که تحت عنوان «گوتر» قرار می‌گیرند، که در برنامه غذایی فرانسوی در بسیاری از کتاب‌های درسی قرار گرفته‌اند و دلیل خوبی هم دارند. "گوتر" در اتوبوس یا در طول سخنرانی بعد از ظهر شما خورده نمی شود، بلکه روی میز یا شاید روی نیمکت پارک می نشیند، و هرگز در طول کنسرت در Cité de la musique-Philharmonie de Paris. در همین راستا، ناهار به معنای بستن یک کیسه چیپس در مترو نیست و صبحانه به معنای خوردن 8 اونس کوکای رژیمی در صبح نیست. به همین ترتیب، دانش‌آموزان تمایلی به غذا خوردن در کلاس ندارند، اگرچه بطری‌های آب ممکن است روی میز دانشجویان و اساتید ظاهر شود.
   
   زمان صرف غذا برای فرانسوی ها بسیار مهم است و به یاد دارم که وقتی برای تحصیل در پاریس به مدت یک سال به École normale supérieure رسیدم، با فعال کردن کارت شناسایی دانشجویان خارجی مشکلی پیش آمد. اگرچه فعال‌سازی فوری امکان‌پذیر نبود، مسئول ما مطمئن شد که می‌توانیم فوراً وارد سالن غذاخوری ENS شویم، زیرا "Il faut qu'ils mangent".

7. خیره شدن بی ادبانه محسوب نمی شود. اگر شما یک پیشینه قومی مختلط دارید، مردم از شما سؤالاتی مانند «Pourquoi vous avez les yeux verts» می پرسند؟ ظاهراً همه ما باید ژنتیک را مطالعه می کردیم.
   
   خیره شدن همچنین برای چیزهایی که در مکان‌هایی مانند نیویورک کاملاً عادی تلقی می‌شوند، مانند دویدن بعد از اتوبوس، رخ می‌دهد. اگرچه اتوبوس‌ها در پاریس زیادتر هستند، اما عجله نیویورک همچنان مردم را وادار می‌کند که بخواهند اتوبوس خاصی را که اکنون می‌رسد، بگیرند.

8. اولین پاسخ همیشه "نه" است. یا "غیر". چه بخواهید در کلاس ها ثبت نام کنید یا صندلی تعیین شده خود را در Bibliothèque Nationale تغییر دهید، کسانی که مسئول کمک به شما هستند به ندرت پاسخ منفی می دهند و می گویند که کاری که می خواهید انجام دهید نه تنها انجام نمی شود بلکه در واقعیت غیرممکن: "نه، غیرممکن". اما با کمی پشتکار می توانید آنها را به اطراف بیاورید. فقط به صحبت کردن ادامه دهید، همانطور که در طول امتحان شفاهی فرانسه، که سکوت برای آن مرگبار است.

9. اعتصابات جدی گرفته می شود. ممکن است کارها متوقف شوند و شما فقط باید راهی پیدا کنید تا به جایی که می خواهید برسید. در مورد مانیف دانشجویی، ممکن است نتوانید وارد ساختمانی شوید که کلاس شما در آن برگزار می شود و این بدان معنی است که کلاس لغو می شود، حتی اگر سرویس متمرکزی وجود نداشته باشد که هر پنج بار به شما هشدار دهد که چه اتفاقی می افتد. دقیقه، همانطور که در دانشگاه های آمریکا وجود دارد.

10. فرانسوی ها از هفته کاری خود بسیار محافظت می کنند. هفته کاری 35 ساعته در سال 2000 در فرانسه به تصویب رسید و بسیاری از مردم نصف روز دوشنبه ها یا کل جمعه ها را مرخصی دارند، بنابراین اگر به دنبال منشی هستید که بتواند برنامه کلاس شما را امضا کند، ممکن است در آن بعد از ظهر یا آن روز نباشد. روز و قطعاً نه در ساعت ناهار او، که احتمالاً زمانی است که وقت داشتید به این کار رسیدگی کنید.

زندگی در پاریس مانند هر شهر دیگری فراز و نشیب های خود را دارد، اما ورود از آمریکا به آنجا ویژگی های خاصی را برجسته می کند. لحظاتی گیج‌کننده هستند و لحظاتی هستند که در خیابان قدم می‌زنید، با الهام از هنر، معماری، بناهای تاریخی و تاریخ طولانی که جین کلی در حال رقصیدن در شهر بود. اگر در نهایت در گوشه ای از خیابان می رقصید، ممکن است عده ای خیره شوند، اما دیگران ممکن است به شما یورو اضافی بدهند، و حتی ممکن است برخی به شما بپیوندند، مانند سکانس باله یک آمریکایی در پاریس.